Поранешниот дипломат и претседателски советник Хенри Кисинџер денеска го слави 100-тиот роденден, надминувајќи многу од неговите политички современици кои ги водеа САД низ еден од најбурните периоди, меѓу кои и претседателствувањето на Ричард Никсон и Виетнамската војна. Роден во Германија на 27 мај 1923, Кисинџер останува познат по неговата клучна улога во американската надворешна политика од 1960-тите и 1970-тите, меѓу кои и обидите да се извлечат САД од Виетнам, откако самиот стане нераскинливо поврзан со многу од најспорните дејствија во конфликтот.
Дејвид Кисинџер, во текст за „Вашингтон пост“ во четвртокот, рече дека стогодишнината на неговиот татко „може да има чувство на неизбежност за секој што е запознаен со неговата сила на карактерот и љубовта кон историскиот симболизам. Не само што ги надживеал повеќето свои врсници, угледни соперници и студенти, туку и останал неуморно активен во текот на своите 90-ти години“.
Во последниве години Кисинџер продолжи да има влијание над моќниците во Вашингтон како искусен државник. Тој им даваше совети на републиканските и демократските претседатели, вклучително и Белата куќа за време на администрацијата на Трамп, додека одржуваше меѓународен консултантски бизнис преку кој држи говори и предавања.
За време на осум години како советник за национална безбедност и државен секретар, Кисинџер беше вклучен во големи надворешнополитички настани, меѓу кои и првиот пример на „шатл дипломатија“ во потрага по мир на Блискиот Исток, тајни преговори со Кина за одмрзнување на односите меѓу растечките суперсили и поттикнување на мировните преговори во Париз за крај на виетнамскиот конфликт и заминување на американската војска од таму.
Кисинџер, заедно со Никсон, го претрпеа и најголемиот дел од критиките од американските сојузници кога северновиетнамските комунистички сили го зазедоа Сајгон во 1975, додека преостанатиот персонал на САД побегна од градот Хо Ши Мин. Кисинџер дополнително беше обвинет за оркестрирање на проширувањето на конфликтот во Лаос и Камбоџа, овозможувајќи го подемот на геноцидниот режим на Црвените Кмери, кој уби околу 2 милиони Камбоџанци.
Меѓу неговите достигнувања, Кисинџер се смета за централен двигател во периодот на детант, дипломатски напор меѓу САД и Советскиот Сојуз почнувајќи од 1967 до 1979 година за да се намалат тензиите од Студената војна со преговорите за трговија и оружје, како и договорите за разговори за ограничување на стратешкото оружје.
Кисинџер остана еден од најдоверливите советници на Никсон преку неговата администрација од 1969 до 1974 година, а неговата моќ порасна по аферата Вотергејт што го собори 37-от претседател. Џералд Форд, кој како потпретседател дојде во Овалната соба по оставката на неговиот претходник Никсон, му го додели на Кисинџер Претседателскиот медал на слободата во 1977, велејќи дека Кисинџер „ја користел големата моќ на Америка со мудрост и сочувство во служба на мирот“.
Други, пак, го обвинија Кисинџер дека повеќе се грижел за моќ отколку за хармонија за време на неговиот мандат во Вашингтон, спроведувајќи реалполитички политики кои ги фаворизираат американските интереси додека им помагаа или ги охрабруваа репресивните режими во Пакистан, Чиле и Индонезија.
