Të dashur,

Kjo nuk është kolona ime e rregullt. Sot është 30 vjetori i lindjes së “Sakam da kazam”. Më 12 janar 1991, kolona e parë “Sakam da kayam” u shfaq në gazetën “Veçer”. Kryeredaktori, i ndjeri Aco Ivanovski, më dha detyrën të bëj një editorial për edicionin e së shtunës. Të shkruash një koment të shtunën ishte një prestigj dhe si rregull i pashkruar ajo faqe ishte e rezervuar për emra të mëdhenj. Dhe unë isha fillestar, me pak më shumë se një vit përvojë në “gazetari serioze”.

Isha i shqetësuar kur shkrova ato editoriale sepse mendova se duhet të tregoja se jam shumë i zgjuar, se njoh shumë fjalë të huaja, se shkruaj fjali komplekse, se përdor frazeologji politike. Mirpo, pasi këtë e kisha shumë të vështirë, fillova të shkruaj thjesht ashtu si flisja dhe jo të bëhem gjoja se jam shumë i zgjuar. Ashtu sikur do të doja të lexoja unë si lexues. Mbaj mend kur ulesha para një makine shkrimi të premten pasdite, duke parë një fletë bosh, duke menduar e duke menduar, duke pirë kafe, duke ecur nëpër korridor, duke ecur nëpër zyrat e kolegëve të redaksisë sime dhe më pas duke zbritur poshtë te kolegët në “Nova Makedonija” dhe në fund do t’i thoja vetes: Ndal bre, si do të thuash? Shkruaj ashtu si e thua.

Dhe kështu, më 12 janar 1991, doli “Sakam da Kazam”. Dhe të shtunën tjetër një tjetër. Pastaj një tjetër, pastaj një tjetër. Dhe kur një herë i thashë redaktorit Aco se nuk mund ta bëja, se nuk kam asgjë për të shkruar, se nuk kam ide, ai u zemërua shumë dhe tha: “Kjo është një gazetë serioze dhe nëse do të jesh një gazetar i respektuar, asnjëherë mos guxo të tradhtosh lexuesit tënd. Unë do të të ndëshkoj nëse vonohesh, do të të shpërblej nëse rritet qarkullimi, herë do të përsërisësh, herë do të jesh i shkëlqyer, ndonjëherë nuk do të jesh asgjë … Unë madje mund të të falja nëse nuk do të paraqiteshe ndonjë të shtunë. Por lexuesit janë të pamëshirshëm. “Ata nuk falin”.

Dhe kështu, çdo të Premte, për më shumë se 1,500 pasdite, unë ulem përpara një ekrani të bardhë (dikur ishte një fletë e bardhë letre) duke menduar se çfarë dua të them tani që nuk e kam thënë më parë. Si ta them, dhe si ta them ashtu siç do të doja ta lexoja. Të kritikojë pa ofenduar. Të lavdërojë pa bërë lajka. Dhe pi kafe, ngrihem, ulem, bëj telefonata, copëroj gjethet, i kafshoj me dhëmbë, dal “shkurt” për t’u ankuar miqve të mi se nuk kam ide, ngacmoj kolegët e mi se nuk më ndihmojnë, e telefonoj gruan njëqind herë ta pyes – për çfarë po flisnim që thashë nuk është keq të shkruaj …

Kolona “Sakam da kazam” ka ekzistuar për kaq shumë kohë pikërisht sepse është shkruar nga njerëzit me të cilët jam në kontakt pothuajse çdo ditë, kolegë, miq të ngushtë, miq, të njohur, por edhe njerëz që takoj në rrugë, në dyqan, në një lokal … I kap fjalitë e tyre, i kap mendimet e tyre, i kërkoj të më shpjegojnë, të përsërisin …

Për tridhjetë vjet çdo e premte është 12 janar 1991. Por nuk e kam të vështirë. Sepse ju kam ju që shkruani kolonën së bashku me mua. Dhe çdo të Premte kam të njëjtin ankth si më 12 Janar 1991. Sepse përpiqem të mos ju zhgënjej.

Qofshi mirë dhe shëndosh.

Gorani juaj