1. Си­те диг­наа ра­це од нас. Не мо­же ни да ни се стем­ни ка­ко што тре­ба. Ду­ри ни сон­це­то не са­ка да нé зам­ра­чи ка­ко што ги зам­ра­чу­ва дру­ги­те. По што се по­ар­ни од нас Ро­ман­ци­те и Ун­гар­ци­те, па кај нив ме­се­чи­на­та це­лос­но го пок­ри сон­це­то?
Ден­та ко­га нас­та­пи за­тем­ну­ва­ње­то, гра­ѓа­ни­те на Ма­ке­до­ни­ја се скри­ја. До­де­ка на­се­ка­де низ Ев­ро­па на сон­це­то му па­леа ог­но­ви, ор­га­ни­зи­раа кон­цер­ти, се во­зеа со ави­о­ни, ние си се скрив­ме зад за­ве­си­те ка­ко што ни ре­че Вла­да­та. Сре­ќа што тие де­но­ви не ни се по­ја­ви ми­нис­те­рот за од­бра­на Ни­ко­ла Кљу­сев. Вед­наш ќе ја про­чи­тав­ме по­ра­ка­та де­ка тре­ба да ги ис­чис­ти­ме за­сол­ниш­та­та. Ва­ка, се за­до­во­лив­ме са­мо со се­де­ње до­ма и гле­да­ње во по­дот. Со на­вед­на­ти гла­ви. Ка­ко што ни прилега. На­вед­на­та гла­ва сон­це не ја пе­че.
Не де­ка ние по­ве­ќе си ја слу­ша­ме Вла­да­та от­кол­ку Бри­тан­ци­те, ту­ку има­ме по­дол­го па­ме­те­ње. Ко­га ми­нис­те­рот за здрав­ство Дра­ган Да­ни­лов­ски ни ре­че: “Се­де­те си до­ма и не гле­дај­те во сон­це­то!”, ни про­ра­бо­ти ге­нет­ска­та ме­мо­ри­ја. За­р да за­вр­ши­ме ка­ко Са­му­и­ло­ви­те слеп­ци?
А што ли се ис­пла­шив­ме тол­ку од мра­кот, ко­га и она­ка бел ден не сме ви­де­ле.
Да нап­ра­ве­ше Ма­ке­дон­ска­та те­ле­ви­зи­ја ан­ке­та ме­ѓу гра­ѓа­ни­те ка­ко ќе ја  до­че­ка­ат про­пас­та на све­тот, си­гур­но нај­го­ле­ми­от број ан­ке­ти­ра­ни ќе од­го­во­реа: “До­ма, во кру­гот на се­мејс­тво­то, со скром­на тр­пе­за”. Ете што ти се тра­ди­ци­о­нал­ни вред­нос­ти на ма­ке­дон­ско­то се­меј­ство. Ед­наш сле­пец – се­ко­гаш сле­пец.

2. Зош­то, пак, кај нас да би­де то­та­лен мрак? Не сме ние Ро­ма­ни­ја.

3. Тра­ди­ци­о­нал­но, баш ко­га ни се стем­ну­ва­ше, Ци­ле и Џа­фе­ри пак фа­ти­ја џа­де. За Тур­ци­ја. Не де­ка бе­га­ат ко­га ни е нај­теш­ко, ту­ку де­ка се емо­тив­ни – не мо­жат да под­не­сат да гле­да­ат ка­ко им се­ди на­ро­дот зат­во­рен во тем­ни­ца.
Се­га, ко­га ја пре­жи­ве­ав­ме и про­пас­та на све­тот, мо­же­ме пов­тор­но да им се вра­ти­ме на на­ши­те ре­дов­ни ак­тив­нос­ти. До­а­ѓа­ат из­бо­ри. На на­ро­дот тре­ба да му се пуш­ти во­да. Не сон­це­то, ту­ку во­да­та е клуч­ни­от еле­мент кој да­ва дви­жеч­ка си­ла во из­бор­ни­от про­цес.
Во­да­та има по­ве­ќек­рат­но зна­че­ње. Во­да се ис­ту­ра за сре­ќа – да пој­де ра­бо­та­та. Ама, во­да­та но­си сé, па со неа се чис­тат и вал­ка­ни­те ра­бо­ти.
Мо­же­би ток­му за­тоа, на­ши­те по­ли­ти­ча­ри са­ка­ат на на­ро­дот да му пуш­та­ат во­да. За вре­ме на ми­на­ти­те из­бо­ри, то­гаш­ни­от пре­ми­ер Бран­ко Цр­вен­ков­ски пуш­та­ше сел­ски чеш­мич­ки. Се­га Ва­сил Ту­пур­ков­ски пуш­та сел­ски во­до­во­ди. То­гаш на Бран­ко му по­ма­га­ше аме­ри­кан­ски­от ам­ба­са­дор. Се­га на Ци­ле му по­ма­га тај­ван­ски­от пре­ми­ер.
Бран­ко го од­не­се во­да­та… Ци­ле е мал­ку пок­ру­пен за но­се­ње, па во­да од чеш­ма теш­ко ќе го прид­ви­жи. Му тре­ба по­го­лем при­ти­сок. За­тоа тој си гра­ди во­до­во­ди.
За вол­ја на вис­ти­на­та, ако неш­то на­вис­ти­на фун­кци­о­ни­ра во др­жа­ва­та, то­гаш тоа се чеш­ми­те. Сé дру­го е го­ла во­да.

4. Прет­се­да­те­лот на др­жа­ва­та Ки­ро Гли­го­ров не е во­до­ин­ста­ла­тер, ама по­ка­жу­ва ин­те­рес кон из­бор­ни­те ак­тив­нос­ти. Одед­наш пов­тор­но се здру­жи­ја со Сто­јан Ан­дов, а од­вре­ме – нав­ре­ме, ве­лат де­ка во ка­би­нет му се по­ја­ву­ва­ле и Ни­ко­ла Кљу­сев и Бо­рис Трај­ков­ски. Во не­дос­тиг на прет­се­да­те­ли од стран­ство, ше­фот на др­жа­ва­та мо­ра да при­ма кан­ди­да­ти за прет­се­да­тел од до­ма.
Мо­же­би во по­се­ти­те кај прет­се­да­те­лот ле­жи од­го­во­рот на пра­ша­ње­то: “Зош­то СДСМ сé уш­те че­ка со ис­так­ну­ва­ње­то на свој кан­ди­дат?” Ве­ро­јат­но го че­ка ис­хо­дот од раз­го­во­ри­те на Гли­го­ров со кан­ди­да­ти­те на опо­зи­ци­ја­та. И што е ло­шо ако не­кој од опо­зи­ци­о­не­ри­те де­но­ви­ве се ви­дел со Бран­ко? Би­деј­ќи СДСМ, од Ки­ро па на­ва­му, не­ма ниш­то ин­вес­ти­ра­но, Бран­ко си­гур­но ба­ра не­ко­ја но­ва нај­доб­ра ин­вес­ти­ци­ја.

5. Де­мок­рат­ска­та ал­тер­на­ти­ва ба­ра ко­а­ли­ци­ја­та да из­ле­зе со еден кан­ди­дат. Ко­а­ли­ци­ја­та нај­ве­ро­јат­но, ќе оди со двајца кан­ди­да­ти. И на кра­јот, Вла­да­та ќе до­бие стап. Ос­вен ако Љуб­чо и Ци­ле не се до­го­во­рат да го кан­ди­ди­ра­ат Џа­фе­ри.

6. Во из­ми­на­ти­те две го­ди­ни, се­ко­гаш по вра­ќа­ње­то од од­мор, на ова мес­то пи­шу­вав за без­об­раз­но­то и прос­тач­ко ог­ра­бу­ва­ње на ма­ке­дон­ски­те др­жав­ја­ни и на стран­ци­те на гра­нич­ни­те пре­ми­ни ка­де што на­ши­те сé уш­те нап­ла­ќа­ат по пет мар­ки за шап и ли­гав­ка. Ка­ко во нај­не­ци­ви­ли­зи­ра­на др­жа­ва од ти­пот на бив­ши­от ис­то­чен блок, ко­ја не знае ка­ко да ти ги со­бе­ре па­ри­те, па ти ве­ли: “Дај пет мар­ки, да не те мис­лам пос­ле”, гра­нич­ни­те пре­ми­ни на др­жа­ва­та сé уш­те нé пот­се­ту­ва­ат на вре­ме­то ко­га одев­ме да швер­цу­ва­ме каш­ка­вал од Бу­га­ри­ја и со сит­ни мар­ки че­кав­ме да ни се по­ја­ви не­кој др­жа­вен служ­бе­ник од шу­ма­та зад Де­ве Ба­ир за да го пот­ку­пи­ме.
Ша­п и ли­гав­ка одам­на не­ма.
И ста­ра­та власт ја не­ма.
Но­ва­та власт мно­гу уба­во збо­ру­ва за от­во­ре­ни гра­ни­ци со ев­роп­ски из­глед. Ама ни­ка­ко да ги трг­не тие пет мар­ки за пус­ти­те шап и ли­гав­ка. Ако не са­ка да се от­ка­же од мар­ки­те, не­ка нај­де ба­рем не­кое по­сов­ре­ме­но оп­рав­да­ние. Еве, на при­мер: “Пет до­ла­ри за на­бав­ка на очи­ла за наб­љу­ду­ва­ње на след­но­то за­тем­ну­ва­ње на сон­це­то”.  Ехе, хе до 2135 го­ди­на, кол­ку вла­ди ќе си има­ат доб­ро оп­рав­да­ние за глу­пи­те пет мар­ки.