1 Në prag të Ditës së Pavarësisë, 8 shtator, m’u kujtua një intervistë e dhënë për redaksinë tonë nga e ndjera Ratka Dimitrova në vitin 2016, kur festuam 25 vjet nga shpallja e shtetit të pavarur maqedonas.   Dimitrova ishte koordinatore e grupit parlamentar të VMRO-DPMNE-së në përbërjen e parë të Kuvendit të Republikës së Pavarur të Maqedonisë nga viti 1991 deri në vitin 1994.   Duke na kujtuar ato vite emocionuese, ajo e përfundoi intervistën duke thënë:   “Më vjen keq që tani nuk ka njeri që do t ‘i thoshte sinqerisht dikujt nga opozita në foltore:   Unë e njoh babanë tuaj, ju jeni fëmijët tanë, dhe nuk ndryshojmë aq shumë në qëndrime. ”

Mu kujtua kjo vërejtje emocionale e të nderuarës znj. Dimitrova kur dëgjova se si kryeministri Hristijan Mickoski falënderoi ish-zëvendëskryeministrin Fatmir Bytyqi për promovimin e një investimi të ri të huaj.   Kontrata me kompaninë gjermane të baterive të litiumit u nënshkrua nga Bytyqi i LSDM-së në shtator të vitit të kaluar, dhe këtë shtator nderi i takoi Mickoskit të vendoste gur themelin.   Me këtë rast, Mickoski tha:   “Fatmir Bytyqi tha se ishte ai që e solli, prandaj këtu jam për ta falënderuar në emrin tim sepse procesi e çoi atje ku e çoi, më vjen keq që nuk arriti ta përfundonte deri në fund.”   Dhe, në vend që të mbaronte me kaq, vazhdoi:   “Mendoj se ai nuk arriti të bindë qytetarët më 8 maj ashtu si kishte bindur anëtarët e partisë dhe pësoi debaklin që pësoi.”

E pra çfarë mirënjohjeje ishte kjo?   A nuk mund të ngrihej Mickoski mbi situatën aq shumë sa t ‘i duhej ta kthente mirënjohjen për një investim në tallje?   Ku e gjen nevojën të vazhdojë të përsërisë se kishte fituar?    Ende nuk mund të besoi ai vet se është kryeministër?

E pra nëse është urim, uroje.   Nëse është mirënjohje, thuaj faleminderit, mos u tall.   Bëju zotëri.   Nëse është për lavdëratë, lavdëroje.   Kjo do të lërë vend që edhe ju t’ju lavdërojnë nesër. Zotëri me vend.

2 Të tillë jemi, pra.  Ja sa i madh është vendi ynë.  Jemi pak në numër.   Dhe jemi gjithnjë e më pak.   Ndërsa udhëheqësit e partive politike favorizojnë të paaftët për të votuar për ta, të aftët largohen.   Këta udhëheqës politikë nuk janë të avancuar në moshë, dhe mos t’u bëhet vonë për shtetin që ndërtojnë.  Janë te të dyzetat.   Ata gërmojnë gropën në të cilën do të fundosen së bashku me ne.   Nëse vazhdojnë kështu, pas njëzet vjetësh nuk do të ketë kush t ‘i sistemojë  as në spital për t’ u kujdesur për ta.

“Dhe ne nuk dallojmë aq shumë në qëndrime”, tingëllojnë në veshët e mi fjalët e Ratka Dimitrovës, koordinatores së parë të grupit parlamentar të VMRO-DPMNE-së që nga viti 1991, kur as nuk e dinim nëse do t’ia dilnim të bëheshim shtet, kur ishim të bllokuar nga të gjitha anët dhe kur zgjoheshim çdo mëngjes nga frika se edhe te ne do të ushtonin topat që tashmë po shkatërronin Kroacinë dhe Bosnjën e Hercegovinën, dhe ushtarët tanë po vdisnin në luftën e tjetrit, dhe nuk dinim si t ‘i sillnim në shtëpi,

Dhe pse tani, 33 vjet më vonë, një urrejtje e tillë midis partive?   Duket se janë gati për luftë.

Kushdo që është në pushtet, duhet të ketë arsim, kujdes shëndetësor, polici, teatro, rrugë, hekurudha, kopshte, energji elektrike, plehrat duhet të mblidhen, bari duhet të mirëmbahet….

Nëse po flasim për njerëz të qytetëruar, atëherë dallimet midis tyre do të ishin në politikën tatimore dhe në shpërndarjen nëse më shumë para do të shkojnë për shoqërinë, kulturën, mbrojtjen, sigurinë… Por nëse po flasim për egërsira, atëherë duhet të kemi vërtet frikë kur dikujt nuk i respektohet as profesionalizmi, as dija, as përvoja, vetëm sepse kishte shprehur simpati për njërën palë ose tjetrën.   Madje, mbase as nuk e kishte shprehur, thjesht ka pasur një mendim tjetër.

Në vendin tonë, beteja ndërpartiake nuk ka asnjë lidhje me ideologjinë.   Konservatorët flirtojnë me të varfërit, socialdemokratët me të pasurit, njëherë janë nacionalistë, herën tjetër ambientalistë… Kjo betejë është brutale dhe jotolerante, sepse është luftë për para.   Janë aq të varfër  në ofertën ideologjike sa oferta e tyre e vetme në zgjedhje është rritja e pagave të administratës publike dhe rritja e pensioneve, dhe nganjëherë njëfarë parade me maqedonizmin dhe shqiptarizmin.   Ndërsa ata që duhet t’ua sigurojnë pagat dhe pensionet i ndajnë  në kompani “të këtilla” ose “të atilla”, kështu që varësisht nga  “ana tjetër që kanë marrë” ata janë në mëshirë të njërës ose palës tjetër.

Kultura politike udhëhiqet vetëm nga motivi që do të marrë stuhinë.   Në vitin 2024 duhet të kthehemi pas 33 vjet.   Në mësimin e parë mbi mirësjelljen bazike.

3 Prandaj, nuk jam shumë i befasuar që ish-ministrja e kulturës Bisera Kostadinovska-Stojçevska përdori kartën e saj zyrtare për të blerë arinj pelushi, valixhe dhe geta.

Nuk ka rëndësi nëse është arush pelushi, bizhuteri të lira ose të shtrenjta, apartament me qira, hotel luksoz, ushqim i shpejtë ose darkë e shtrenjtë, fluturim, 2 euro ose 2,000 euro, 5 milionë euro ose “pesë nga të gjitha”… Qëndrimi ndaj kartës zyrtare tregon qëndrimin e politikanëve ndaj funksioneve publike.   Jam bërë ministër, do të bëj si të dua.   Një kartë më ka rënë në dorë, duhet ta shpenzoj.   Do të marr atë që dua.

Bisera është vetëm një shembull i mirë i asaj se si shpenzohen paratë tona.   Eh, sikur të ishte vetëm Bisera.   Dhe sikur të ishin vetëm valixhe dhe darka.   Sa herë vetëm mediat kanë regjistruar abuzim me makinat zyrtare për qëllime private.   Megjithatë, kjo nuk thuhet sepse nuk merret as për abuzim.   Është çështje e bindjes ndaj ligjit.

A do t ‘i kthejë dikush paratë në arkë?   Ja pra, nuk kanë pse të përfundojnë në burg, por të paktën me interesin e llogaritur nga DAP-i për pagesën e vonuar si për të vdekshmit e zakonshëm, le të na  kthejnë paratë edhe këta të shfrenuarit.

Kot muhabeti.   Në fund, gjithçka do bëhet tallje.   Pse vallë na trullosin dhe pse i bëjmë njerëzit nervozë nëse këto raste nuk do të çohen deri në fund?

Partitë në pushtet po ndryshojnë.   Por zakonet – jo.

E gjithë kjo nuk është arsye të mos e festojmë Ditën e Pavarësisë me gëzim sepse kemi privilegjin që nuk e kishin paraardhësit tanë – të jetojnë në një shtet maqedonas.

Qofshi gjallë e shëndosh. Për shumë vjet festa.

P. S. Intervista me Ratka Dimitrova e publikuar më 6 shtator 2016 mund ta gjeni në linkun      KËTU.