1. Де­не­ска, Фа­ла Бо­гу, е молк. Мал­ку ти­ши­на за во мир да си ги сре­ди­ме мис­ли­те и за да си ги из­гле­да­ме се­ри­и­те без дол­ги па­у­зи за по­ли­тич­ки рек­ла­ми. Кан­ди­да­ти­те ка­жаа што ка­жаа, кој раз­брал – раз­брал. Ут­ре е на нас да си ка­же­ме.
Де­не­ска не сме­ам да збо­ру­вам за по­ли­ти­ка. Са­мо имам пот­ре­ба да спо­де­лам ед­на из­бор­на при­каз­на што ме по­ра­зи. Ста­ну­ва збор за двај­ца мла­ди лу­ѓе, бра­чен пар, ин­те­лек­ту­ал­ци, ви­со­ко­об­ра­зо­ва­ни, град­ски де­ца. Не­о­дам­на под­не­ле ба­ра­ње за исе­ле­нич­ка ви­за за Ка­на­да. Ви­ка­ат: “За­рем вие ќе гла­са­те? Ние не оди­ме на гла­са­ње”. Ги пра­шав: “Зош­то?” , а тие нај­се­ри­оз­но ме убе­ду­ваа: “За­тоа што ќе се доз­нае за ко­го сме гла­са­ле”. Им ви­кам: “Глу­пос­ти! Ка­ко мо­же да се доз­нае? Кој те гле­да што пра­виш зад па­ра­ва­нот”. А тие ми ви­ка­ат: “Ос­тај ти таа ра­бо­та…”
Чо­ве­че, пос­ле 23 го­ди­ни де­мок­ра­ти­ја и кој­знае кол­ку из­бо­ри, што прет­се­да­тел­ски, што пар­ла­мен­тар­ни, што ло­кал­ни, што ре­фе­рен­ду­ми, уш­те слу­шам вак­ви му­а­бе­ти. Е тоа ме по­ра­зи. Се раз­о­ча­рав од тоа кол­ку лес­но не­кои лу­ѓе се спрем­ни да се от­ка­жат од нај­го­ле­ма­та де­мок­рат­ска при­до­бив­ка. Од кон­фор­ми­зам ли? Од мр­за ли? Од страв ли? Па тие ко­га ве­ќе си из­бра­ле ре­зер­вна тат­ко­ви­на, од ко­го се­га се пла­шат? Или, штом ре­ши­ле да за­ми­нат, ве­ќе не ги ин­те­ре­си­ра што ќе се слу­чу­ва со ста­ра­та тат­ко­ви­на?
Из­би­рач­ко­то пра­во не мо­же ни­кој да ти го од­зе­ме. И тре­ба да си глу­пав ако са­ми­от се от­ка­жеш од тоа пра­во. Оти ако мис­лиш де­ка не­кој гле­да што пра­виш зад па­ра­ва­нот, па за­тоа не гла­саш, тоа зна­чи де­ка са­ми­от си се от­ка­жу­ваш од пра­во­то да од­лу­чу­ваш за сво­ја­та ид­ни­на.

2. За ме­не, нај­впе­чат­ли­ва сли­ка од из­бор­ни­те де­но­ви е ко­га ги гле­дам по­воз­рас­ни­те сог­ра­ѓа­ни. Тие, как­во и да е вре­ме­то, до­а­ѓа­ат на из­би­рач­ки­те мес­та до­те­ра­ни, из­бри­че­ни, со фри­зу­ри, со кос­тум­чи­ња. И гор­до. Се гле­да де­ка се ра­ду­ва­ат. Оти из­бо­ри­те ги сфа­ќа­ат ка­ко праз­ник. Тие што со го­ди­ни не­ма­ле мож­ност да гла­са­ат на сло­бод­ни из­бо­ри нај­мно­гу зна­ат да си ја це­нат сло­бо­да­та на из­бор.
Прос­то е ка­ко грав. Одиш та­му, ќе ти го ла­ки­ра­ат нок­тот, ќе ти ја про­ве­рат лич­на­та кар­та, го зе­маш лив­че­то, одиш зад па­ра­ва­нот и – пра­виш што са­каш. Ќе си се пра­шаш во как­ва Ма­ке­до­ни­ја са­кам да жи­ве­ам и ќе си за­ок­ру­жиш. Со сво­ја гла­ва и со сво­ја ра­ка. Со свој есап. Со свои оче­ку­ва­ња. Со свои на­де­жи. Со свои мо­ти­ви да­ли са­каш да наг­ра­диш или каз­ниш. Со свое гле­да­ње во кој кан­ди­дат нај­лес­но мо­жеш да се пре­поз­на­еш.
На кра­јот на кра­иш­та­та, без раз­ли­ка да­ли тво­јот глас ќе би­де кај по­бед­ни­кот или кај по­ра­зе­ни­от, нај­важ­но е де­ка си се оби­дел да вли­ја­еш на сво­ја­та ид­ни­на. Си ја по­ка­жал сво­ја­та моќ. Баш­ка што со свои па­ри ве­ќе учес­тву­ваш во оние 8 ми­ли­о­ни ев­ра што ќе се пот­ро­шат за из­бо­ри­те.

3. Се раз­би­ра, имаш пра­во и да не гла­саш. Дру­ги­те ќе од­лу­чат за те­бе. А ти про­дол­жи да дрн­даш по Феј­сбук и да бис­триш по­ли­ти­ка по ком­шии.