1. Ова со­би­ра­ње­то пот­пи­си за под­дрш­ка на кан­ди­да­ту­ра за прет­се­да­тел­ски кан­ди­да­ти би­ло мно­гу се­ри­оз­на ра­бо­та. На­ши­те гра­ѓа­ни по­бр­заа уш­те пр­ви­от ден да се пот­пи­шат за сво­и­те ми­ле­ни­ци. Очиг­лед­но, нај­важ­на ра­бо­та во жи­во­тот им е кој ќе им би­де прет­се­да­тел.
Оваа др­жа­ва уш­те дол­го вре­ме ќе со­ну­ва за па­зар­на еко­но­ми­ја. Гра­ѓа­ни­те не мис­лат ка­ко да за­ра­бо­тат па­ри, ту­ку кој ќе им би­де прет­се­да­тел. На­мес­то да со­би­ра­ат пот­пи­си, мо­жеа да се ка­чат по пла­ни­ни­те и низ шу­ми­те да со­би­ра­ат ле­ко­ви­ти трев­ки и пе­чур­ки. Трев­ки­те и пе­чур­ки­те се от­ку­пу­ва­ат и за нив се до­би­ва­ат па­ри. А од со­би­ра­ње пот­пи­си не­ма ни­как­ва ко­рист.
Ако, пак, не­кој со­би­ра­ње­то пот­пи­си го сфа­ќа ка­ко хо­би, тоа е ве­ќе со­се­ма дру­га ра­бо­та. Тоа е ис­то ка­ко да со­би­раш пе­пе­рут­ки или, пак, ег­зо­тич­ни бил­ки. И по­тоа, до­ма си ги пре­су­ваш и си пра­виш ин­сек­та­ри­ум и хер­ба­ри­ум. Тоа хо­би де­јствува мно­гу пос­ми­ру­вач­ки от­кол­ку че­ка­ње­то пред вра­ти­те на кан­це­ла­ри­и­те на Ми­нис­терс­тво­то за прав­да. Баш­ка што е и по­у­ба­во за очи. За­мис­ле­те ко­га ќе ги от­во­ри­те стра­ни­ци­те на ин­сек­та­ри­у­мот, а пред вас ќе се по­ја­ват си­те оние пе­пе­рут­ки, бум­ба­ри, оси, стрш­ле­ни… И вра­те­те се во ре­ал­нос­та и от­во­ре­те ги вес­ни­ци­те со пор­тре­ти­те и би­ог­ра­фи­и­те на си­те кан­ди­да­ти за прет­се­да­тел. Што по­ве­ќе ве сми­ру­ва? Пог­ле­дот во ин­сек­та­ри­у­мот или ве­ту­ва­ња­та за по­до­бар жи­вот.
Не ве­ру­вам де­ка си­те Гер­ман­ци го зна­ат име­то на сво­јот прет­се­да­тел. И за­мис­ле­те, жи­ве­ат по­ар­но од нас. Ама тие не со­би­ра­ат пот­пи­си. Тие со­би­ра­ат мар­ки.

2. Де­но­ви­ве упор­но се оби­ду­ва­ме да до­би­е­ме ин­фор­ма­ци­ја за осум­те от­сто што пен­зи­о­не­ри­те тре­ба да ги до­би­јат нас­ко­ро. Пр­во, ло­ги­ка­та ве­ли де­ка штом наб­ли­жу­ва­ат из­бо­ри, пен­зи­о­не­ри­те се сти­му­ли­ра­ат со по­ви­со­ки пен­зии. И вто­ро, си­те из­во­ри на­вес­ту­ва­ат де­ка ра­бо­та­та е ве­ќе за­вр­ше­на, ама де­ка се че­ка по­го­ден мо­мент, ра­дос­на­та вест да ја со­оп­шти лич­но пре­ми­е­рот Љуб­чо Ге­ор­ги­ев­ски.
Со вак­во гла­сач­ко те­ло, ми се чи­ни де­ка Љуб­чо не­ма да го пос­тиг­не по­са­ку­ва­ни­от ефект. Од со­би­ра­ње­то пот­пи­си се ви­де де­ка на пен­зи­о­не­ри­те им се по­важ­ни прет­се­да­те­ли­те от­кол­ку па­ри­те. Тоа е ве­ќе и до­ка­жа­но. Ми­на­та­та го­ди­на Бран­ко им да­де, не осум, ту­ку де­сет от­сто, па пак из­гу­би. А Љуб­чо мис­ли не­го­ви­от кан­ди­дат да по­ми­не со осум.

3. Се­га тре­ба да го мо­ли­ме Бо­га Ки­на да нé го на­пад­не Тај­ван. Оти­де на­ша­та прет­се­да­тел­ска кам­па­ња по ѓа­во­ли­те. Што кам­па­ња ќе би­де ако го не­ма­ме Тај­ван? По­зи­ци­ја­та не­ма да има со што да се фа­ли, опо­зи­ци­ја­та не­ма да има што да на­па­ѓа. И то­гаш не­ма да има пот­ре­ба од кам­па­ња.
Се­пак, ако НР Ки­на се оби­де да ја ос­вои Ре­пуб­ли­ка Ки­на, ние ќе по­мог­не­ме со си­те рас­по­ло­жи­ви сред­ства. Вед­наш ќе ја ис­пра­ти­ме на­ша­та елит­на ко­мит­ска че­та ” Пи­ту Гу­ли” за бр­зи ин­тер­вен­ции. Ако тре­ба, ќе го усо­вр­ши­ме и цре­шо­во­то топ­че со про­ект под­др­жан од Аген­ци­ја­та за об­но­ва и раз­вој. Са­мо тен­ко­ви­те не зна­е­ме ка­ко да ги тран­спор­ти­ра­ме. Бу­га­ри­те не ни по­да­ри­ја ам­фи­бии. Во след­на­та тран­ша би ги за­мо­лил бра­ќа­та Бу­га­ри да ни по­да­рат еден но­сач на ави­о­ни. За вес­ла­та не­ка не се гри­жат. Ќе ги из­дел­ка­ме са­ми во Ох­рид.
Един­ствен проб­лем е што прет­се­да­те­лот Гли­го­ров пов­тор­но мо­же да ста­ви ве­то и да заб­ра­ни “Пи­ту Гу­ли” да из­ле­гу­ва над­вор од зем­ја­та за да не се заг­ро­зи без­бед­нос­та на др­жа­ва­та. Тоа ќе би­де ис­то­ри­ска греш­ка на Гли­го­ров. За­тоа што со на­ша­та бор­бе­на си­ла ќе пос­тиг­нев­ме пов­тор­но да ста­не­ме при­ја­те­ли со Ки­не­зи­те од го­ле­ма­та Ки­на. Ис­то бе­ше и со Тур­ци­те до­де­ка нé ги ис­пла­шив­ме со на­ши­те ко­ми­ти во 1903. По­тоа се сми­рив­ме и еве се­га сме нај­го­ле­ми при­ја­те­ли. Ста­нав­ме и крв­ни бра­ќа от­ка­ко Ци­ле го лег­наа да да­де крв за нас­тра­да­ни­те од зем­јот­ре­сот. Ни­кој не знае кол­ку лит­ри крв му зе­доа.
Ис­то­то ќе се слу­чи и со Ки­не­зи­те. Ко­га ќе се со­о­чат со на­ши­те храб­ри ко­ми­ти, Ки­не­зи­те ќе си ре­чат: “Дај да се­ди­ме мад­ро, овие се опас­ни”, и пов­тор­но ќе се спри­ја­те­лат со нас. За­тоа, во ин­те­рес на по­доб­ру­ва­ње­то на од­но­си­те со НР Ки­на, Вр­хов­ни­от ко­ман­дант Ки­ро Гли­го­ров тре­ба да на­ре­ди пуш­та­ње на елит­на­та ко­мит­ска че­та да го бра­ни Тај­ван.

4. Ма­ке­до­ни­ја не е Ки­на. Во Ки­на, де­но­ви­ве осу­ди­ја на смрт­на каз­на не­ко­ја гос­по­ѓа ко­ја фор­ми­ра­ла пи­ра­ми­дал­на ште­дил­ни­ца. Ки­нес­ка­та Со­ња соб­ра­ла 23 ми­ли­о­ни до­ла­ри со ве­ту­ва­ње го­ле­ми ка­ма­ти, а 8 ми­ли­о­ни “ги сне­ма­ло” со фал­си­фи­ку­ва­ње до­ку­мен­ти и со пот­ку­пу­ва­ње др­жав­ни служ­бе­ни­ци.
И пос­ле нам не­кој ни пре­фр­лу­ва де­ка не сме ги по­чи­ту­ва­ле чо­ве­ко­ви­те пра­ва. Со­ња од Би­то­ла е среќ­на што жи­вее во де­мок­рат­ска Ма­ке­до­ни­ја, а не во не­де­мок­рат­ска Ки­на. Неј­зи­на­та ко­леш­ка не мо­же ни да го из­би­ра на­чи­нот на по­гу­бу­ва­ње­то – кур­шум во ти­лот. А на­ша Со­ња из­би­ра сте­чај­ни уп­рав­ни­ци. Кол­ку што сме де­мок­рат­ска др­жа­ва, нас­ко­ро ќе ѝ овоз­мо­жат и да ги ме­ну­ва и пос­та­ву­ва су­ди­и­те.

5. Во нај­де­ли­кат­на си­ту­а­ци­ја е ми­нис­те­рот за над­во­реш­ни ра­бо­ти Алек­сан­дар Ди­мит­ров. Тој е шеф на двај­ца по­тен­ци­јал­ни прет­се­да­те­ли на др­жа­ва­та – кан­ди­да­тот на ВМРО-ДПМНЕ Бо­рис Трај­ков­ски, кој е не­гов за­ме­ник, и кан­ди­да­тот на ПДП Му­ха­мед Ха­ли­ли, кој е ам­ба­са­дор во Дан­ска. Мо­ра да е мно­гу теш­ко да си шеф на прет­се­да­тел­ски кан­ди­да­ти. Се­га Са­шо мо­ра да вни­ма­ва и да не им се пра­ви ман­гуп. Заш­то, ако ут­ре са­ка да ста­не ама­ба­са­дор, Бо­рис или Му­ха­мед не­ма да му пот­пи­шат ак­ре­ди­тив.
Ина­ку, Ха­ли­ли де­но­ви­ве дој­де од Дан­ска и ни от­кри де­ка ова би­ло др­жа­ва без вр­ска. И де­ка тој фак­тич­ки ја прет­ста­ву­вал ток­му оваа др­жа­ва без вр­ска. Е се­га за­мис­ле­те ка­ко си­те овие го­ди­ни тој ја прет­ста­ву­вал Ма­ке­до­ни­ја.