Брижит Бардо, француската актерка и пејачка која стана меѓународен секс-симбол пред да се откаже од филмската индустрија за да стане активистка за права на животните, почина на 91 година. Бардо стекна меѓународна слава со филмот од 1956 „И Бог ја создаде жената“, напишан и режиран од нејзиниот тогашен сопруг Роже Вадим, и во следните две децении ја отелотворуваше идејата за архетипското „секси маче“.
Сепак, во раните 1970-ти години таа се пензионираше од глумата и стана сè поактивна политички. Нејзината отворена поддршка за правата на животните еволуираше во потпалувачки коментари за етничките малцинства и отворена поддршка за францускиот крајнодесничарски Национален фронт, што резултираше со низа пресуди за расна омраза.
Родена во 1934 во Париз, Бардо пораснала во просперитетно, традиционално католичко семејство, но доволно се истакнала како танчерка за да ѝ биде дозволено да студира балет, добивајќи место на престижниот Париски конзерваториум. Во исто време, таа нашла работа како модел, и како 15-годишна се појави на насловната страница на „Ел“ во 1950. Како резултат на нејзината работа како модел, ѝ биле понудени филмски улоги; на една аудиција го запознала Вадим, со кого ќе се омажи во 1952, откако наполнила 18 години. Имаше низа мали улоги, но токму „И Бог ја создаде жената“ на Вадим, во кој Бардо игра неконтролирана тинејџерка во Сен Тропе, беше тоа што го консолидираше нејзиниот имиџ и ја претвори во меѓународна икона. Филмот беше огромен хит во Франција, како и на меѓународно ниво, и ја катапултираше Бардо во првиот ред на француските филмски ѕвезди. Освен за филмската публика, Бардо брзо стана инспирација за интелектуалци и уметници; не само за младите Џон Ленон и Пол Мекартни, кои бараа од нивните тогашни девојки да станат русокоси, имитирајќи ја неа.
Во раните 1960-ти, Бардо се појави во низа познати француски филмови, меѓу кои и драмата „Вистината“ на Анри-Жорж Клузо номинирана за Оскар, „Многу приватна афера“ на Луј Мал (со Марчело Мастројани) и „Презир“ на Жан-Лик Годар. Во втората половина од деценијата, Бардо прифати голем број холивудски понуди, меѓу нив беа „Вива Марија!“, мексиканска комедија со Жана Моро, и „Шалако“, вестерн со Шон Конери.
Се пензионираше од глума во 1973, на 39-годишна возраст, откако ја сними историската романса „Поучната и радосна приказна за рибата“. Нејзин примарен фокус стана активизмот за заштита на животните, приклучувајќи се кон протестите против ловот на фоки во 1977 и основајќи ја Фондацијата „Брижит Бардо“ во 1986. Во нејзината книга „Крик во тишината“ од 2003, таа се залага за десничарска политика и ги напаѓа геј мажите и лезбејките, наставниците и таканаречената „исламизација на француското општество“, што резултираше со осуда за поттикнување расна омраза.
Бардо имаше долга историја на поддршка на францускиот Национален фронт (кој оттогаш е преименуван во Национален собир), изјавувајќи за „Гардијан“: „Во врска со застрашувачкиот пораст на имиграцијата, целосно ги споделувам ставовите на Жан-Мари Ле Пен“. Во 2006, во писмо до тогашниот министер за внатрешни работи Никола Саркози вели дека муслиманското население на Франција „ја уништува нашата земја со наметнување на своите правила“.
Бардо беше мажена четири пати: со Вадим помеѓу 1952 и 1957, со Жак Шарие помеѓу 1959 и 1962 (со кого го доби синот Николас во 1960), со Сакс (1966-1969) и со поранешниот советник на Ле Пен, Бернар д’Ормал, со кого се омажи во 1992. Таа имаше и голем број врски со славни мажи, меѓу кои и со Жан-Луј Тринтињан и Серж Генсбур.
