Михаил Ренџов беше народен поет, немаше место каде ќе одиме заедно на настан, а луѓето што доаѓаа да го слушаат него, и не само да го слушнат, туку и да ја кажуваат неговата поезија. Затоа беше народен поет, рече поетесата Гордана Михаилова-Бошнакоска на денешната комеморација за еден од најреномираните македонски поети, прозаист и преведувач кој на 88 години почина на 8 октомври.
„Михаил Ренџов беше мој не долгогодишен пријател, туку децениски, мој соборец и критичар. Неговиот стих дишеше со душата на македонскиот народ, на македонското благословие, македонското христијанство, македонската вера. Неговотo Нерези беше светото место на неговиот живот, на неговата поезија. Тој знаеше да шета по Македонија, по Балканот, да ги посетува христијанските земји и од секаде носеше камен. Во една прилика кога беше во Галичник, си замина со торба полна камења на грбот. Тој го ѕидаше ѕидот на поезијата во својот двор во Нерези. Секој камен во тој ѕид е нова песна, ѕид од песна. Како Светиот ѕид во Ерусалим, тоа е поетскиот ѕид на Михаил Ренџов. Не дочека да го заврши, а дали ќе дочекаме ние“, рече Михаилова-Бошнакоска.
На комеморацијата говора Марина Мијаковска од НУБ, Владимир Мартиновски и Гордана Михаилова-Бошнакоска. (Фото: К. Попов)
Според писателот Владимир Мартиновски, како и библиските псалми, така и неговоте стихови остануваат длабоко сведоштво за едно вдахновено време и за една творечка личност „која сите ние сме привилегирани што имавме можност да ја запознаеме, да живееме со него, а неговите книги сум сигурен дека ќе живеат со генерации и генерации“.
„Тој во една песна вели: Сѐ што погледнувам, затреперува. Таква е трепелива неговата поезија. Сѐ затрeперува, не може читателот да не затрепери од неговите стихови“, кажа Мартиновски.
Комеморацијата се одржа во Националната и универзитетска библиотека (НУБ) „Свети Климент Охридски“ во Скопје каде работел Ренџов три децении, а се организираше заедно со Друштвото на писателите на Македонија (ДПМ) и ПЕН центарот во Македонија.
Ренџов е автор на дваесетина збирки поезија, меѓу кои и „Иселеник на огинот“ (поезија, 1965); „Ноќно растење на зборот“ (поезија,1967); „Каде од оваа страна“ (поезија, 1968, „Издишки“ (поезија, 2013). Го превел и епот „Гилгамеш“.
Последната поетска збирка „Зраци“ ја објави во 2023.
Ренџов е добитник е на бројни награди меѓу кои: „11 Октомври“ и „Браќа Миладиновци“ за книгата Нерези (1982), „Григор Прличев“ за поемата „Тој“ (1993), „Ацо Шопов “ за книгата „Јас Оксиморон“ (1999), „Рациново признание“ за книгата „Захариј и други раскази“ (2004), „Григор Прличев“ за поемата „Предвесница“ (2009), „Браќа Миладиновци“ за книгата „Јас. Елегии“ (2017).
Во 2022 го доби орденот „Свети Никола“, што се доделува на заслужни граѓани кои се родени и потекнуваат од Штип.
„Животот е како вруток. А, врутокот е во детството и младоста, доба исполнета со забава. Токму тоа време е основа на творештвото на секој автор. Секој човек, па и поетот, е како испосник, кој во себе го носи тоа време и додека е жив, создава и твори. Затоа, само детсвото и младоста не се забораваат“, изјави Ренџов во таа пригода.
Б. НЕСТОРОСКА
