Само неколку земји имаат нуклеарно оружје: Велика Британија, САД, Русија, Кина, Франција, Индија, Пакистан и Северна Кореја. Се верува дека Израел го има, но ниту го потврдува, ниту го негира тоа.

Зошто некои земји можат да го имаат, а други не? Одговорот лежи во пактот од 1968 година, наречен Договор за неширење на нуклеарно оружје (НПТ).

Во него се вели дека земјите можат да развиваат цивилни нуклеарни програми, но дека повеќе земји не треба да поседуваат нуклеарно оружје од оние што веќе го имаат. НПТ е правно обврзувачки и огромно мнозинство земји го имаат потпишано, вклучувајќи го и Иран.

Меѓутоа, Израел, Индија, Пакистан и Јужен Судан не го потпишаа, а Северна Кореја во меѓувреме се повлече. Индија и Пакистан не беа признати како нуклеарни сили кога започна договорот и од нив би се барало да се разоружаат доколку сега му се приклучат. Јужен Судан е релативно нова земја без нуклеарна програма.

Израел не го потпишал пактот бидејќи води „политика на нуклеарна двосмисленост“ како тактика против непријателите и не дозволува инспекции на неговите нуклеарни постројки, кои би биле потребни според НПТ.

Иран, арапските земји и други долго време бараат да се изврши притисок врз Израел да се разоружа и да биде транспарентен во врска со неговата нуклеарна програма, сметајќи го неговиот наводен арсенал како извор на регионални тензии и закани.

Иран отсекогаш негирал дека сака да развие нуклеарно оружје, иако многу земји не се убедени во тврдењата на Техеран дека неговата нуклеарна програма е исклучиво мирољубива. Во 2002 беше откриено дека Иран има тајна нуклеарна програма која не беше дозволена според НПТ, што предизвика долгогодишна криза, која во голем дел доведе до денешните настани.