Копанки не беше единствениот планинарски дом што битолчани го градеа носејќи градежни материјали пеш низ планинските патеки. На рака материјали носеле и група битолски судии и други планинари за да ја направат планинската куќа во месноста Бараненица. Се наоѓа на битолските околни ридови, оддалечена на два часа пешачење од патот Битола-Ресен, низ планинска патека која во најголем дел минува низ зимзелена шума, па изобилува со убави глетки и чист воздух. Предност е тоа што на појдовното место може да се стигне без автомобил.

Местото каде што денес е планинската куќа е откритие на полицискиот командир, денес покоен Манасие Џиниќ, а ја подигна заедно со група битолски судии Иван Стојановиќ, Петре Србиновски – претседател на Аплационен суд, Ѓорѓи Христов и Љубе Стојановски. (Фото: Приватна архива)

Местото каде што денес е планинската куќа е откритие на полицискиот командир, денес покоен Манасие Џиниќ, а ја подигна заедно со група битолски судии Иван Стојановиќ, Петре Србиновски – претседател на Аплационен суд, Ѓорѓи Христов и Љубе Стојановски.

„Местото им беше издишка од секојдневните работни активности. Судиите почнаа да го посетуваат во 2001, а јас им се приклучив една година подоцна. Се градеше, што би се рекло, штичка по штичка. Секој викенд бевме таму и доправавме. Прво масичка, солчиња, па се покри. Секој носеше што можеше. Во судот се правеше реконструкција и од старата дограма некое парче се однесе горе и се направи просторијата. Митале Кобил, вљубеник во планината, ни пушти еден камион со дрва, штици, лимови што ги имаше од работа зашто со тоа се занимаваше и направивме две простории. Кај мене на работа во ‘Јафа’ доаѓаше роба, па од амбалажата штичињата ги извадив и со Кире Догармаџијата направивме лајсни за да оградиме. Жители од Братиндол ни донесоа дрва за огрев. Илија Белџигеровски ни даде расходовани столици, па ги тапациравме. Се носеше на рака и со многу голема љубов“, кажува планинарот Борче Буџаковски-Јафата, прекар што го добил зашто работел во фирма за овошје и зеленчук.

Правеле ручеци во природа, а трошоците подеднакво ги делеле, а ќе речеле „ајде уште плус сто денари од секој цименто да купиме“. (Фото: Приватна архива)

Планинарите не оформиле здружение и не му дале име, поучени од други искуства дека формирани друштва подоцна се распаѓаат. Велат, се дружеле без материјална корист. Правеле ручеци во природа, а трошоците подеднакво ги делеле, а ќе речеле „ајде уште плус сто денари од секој цименто да купиме“.

Таму го славеле и 81. роденден на иницијаторот Манасие Џиниќ. (Фото: Приватна архива)

„Најголемите другарства ги сретнав на планина. Се збиравме околу 25 битолчани, доаѓаа и жените. Друштвата се префрлија и во градот, па си одевеме на слави, имендени, свадби, па и на погреби“, вели Буџаковски.

Петнаесет години планинареле до Браненица секој викенд. Таму правеле вкусни чорби од коприви, редовно вртеле мазаник со пари за Василица, други јадења, па дури и пифтии.

Успеале да спасат и мече кое ја загубило мајка си. (Фото: Приватна архива)

„Таму имаме чекано Коледе, еден огромен снег, еден огромен оган. Останавме таму цела вечер во објектот. И пивтија имавме направено. Утрото кога дојдоа неколку планинари и чорба му дадовме. Тоа беа незаборавни денови“, се присетува битолчанецот Јафата.

На патот до Барненица сретнувале диви свињи, зајаци, срни, па и мечиња. Успеале да спасат и мече кое ја загубило мајка си.

„Одевме четврорица, двајца побрзи беа и на крстосицата за Снегово се јавија на телефон, велат ‘бегајте две мечиња од горе трчат, мечката да нѐ не нападни’. Мечињата пиштеа, едното избега, а на другото му дадовме лепче. Многу цивкаше вечерта кога заминувавме, претпоставивме дека мечката е умрена или отепана, ни падна грев. Се обративме до ‘Анима мунди“ ни рекоа да го земиме, го качивме во џип и им го однесовме. Се консултураа со зоолог, па тој стапи во контакт со доктор Јовица Угриновски, му го однесоа и мечето се спаси“, раскажуваат планинарите.

За жал, последните години дел од планинарите починаа, а и другите остареа. Не се најде друштво да ја продолжи традицијата. Сега местото не го одржува никој.

Останати од нивно време се обележените пешачки патеки и куќички за птици, дело на Ицо Стојановски. (Фото: СДК.МК)

Домот остана од отворен тип, односно отклучен за секој добронамерник да може внатре да се засолни од невреме или да се одмори. Останати од нивно време се обележените пешачки патеки и куќички за птици, дело на Иван Стојановиќ. Апелираат до младите да пешачат, да не остават за зарастат планинските патеки.

Ж. ЗДРАВКОВСКА