Револуционерниот британски театарски режисер Питер Брук, чие огромно влијание допре низ целиот свет, почина на 97 години. Брук го редефинира начинот на кој размислуваме за театарот со неговите претстави во Кралскиот Шекспиров театар во Стратфорд (РСЦ); во Буф ди Норд, трошната париска музичка сала која беше негова база повеќе од 30 години; во африканските села каде што неговите актери импровизираа претстави; и на сцените – и грандиозни и скромни – посетени од неговиот глобален ансамбл.
Многу од неговите претстави се прославија затоа што го оттргнаа театарот од вишокот и ја дестилираа драмата до нејзината суштина, создадени со јасно око и елегантен допир. Прекрасната верзија на Брук на „Сонот на летната ноќ“ во РСЦ од 1970, под влијание и на балетот на Џером Робинс и на циркусот во Пекинг, беше изведена во сценографија од бела коцка, со трапези, потпорници и шума од челична жица. Во други легендарни поставки на Шекспир, тој ги режираше Џон Гилгуд, Лоренс Оливие, Пол Скофилд, Адријан Лестер и Наташа Пари, со која Брук беше оженет. Неговите претстави беа забележани по нивната разновидност, при што Брук беше пионер на она што го нарече кастинг „богат со бои“, за разлика од „далтонистичкиот“ кастинг.
Тој режираше и мјузикли, ја постави драмата „САД“ за протест против војната во Виетнам, заедно со Тед Хјуз создаде експериментална верзија на митот за Прометеј, а во француски каменолом во 1985 ја постави познатата деветчасовна верзија на „Махабхарата“. Се наврати на санскритската епопеја со неговата претстава од 2016 „Бојно поле“, поставена на сцената со неговата долгогодишна соработничка Мари-Елен Естјен.
Како еден од највизионерските и највлијателните мислители на театарот, напиша неколку книги, меѓу кои и „Празниот простор“ (1968), кој почнува со неговата визија: „Можам да земам кој било празен простор и да го наречам гола сцена. Човек шета низ овој празен простор, додека некој друг го гледа, и тоа е сè што е потребно за да се создаде еден театарски чин“.
