Најмладата ќерка на славната канадска нобеловка Алис Манро изјави дека нејзиниот очув сексуално ја злоставувал како дете, а дека нејзината мајка останала со него дури и откако дознала за злоставувањето. Во есеј објавен во „Торонто стар“ во неделата, Андреа Робин Скинер опиша како нејзиниот очув почнал да ја злоупотребува во летото 1976, кога таа имала девет години, а тој бил во своите имал 50-ти.

Една вечер, кога Манро била отсутна, тој „се качи во креветот каде што спиев и сексуално ме нападна“, рече Скинер.

Манро, која дознала за злоупотребата години подоцна, остана со него до неговата смрт во 2013. Авторката, кој почина во мај на 92 години, е една од најпознатите раскажувачки во канадската историја. Нејзините збирки честопати се фокусираа на животот во малиот град Онтарио каде што беше израсната, и беше фалена за нијансираните портрети на жени и девојки.

Во есејот објавен викендот, Скинер и нејзините браќа и сестри рекоа дека веруваат оти оваа мрачна семејна приказна, исто така мора да биде дел од наследството на Манро.

„Никогаш не сакав да видам уште едно интервју, биографија или настан што не се бореше со реалноста на она што ми се случи, и со фактот дека мајка ми, соочена со вистината за она што се случи, избра да остане и да го заштити мојот насилник“, рече таа.

Во својот текст, Скинер рече дека првпат била нападната за време на летната посета кај мајка ѝ и очувот, Џералд Фремлин, во нивниот дом во Клинтон, Онтарио. Таа подоцна ѝ кажала на нејзината маќеа, која потоа му кажала на татко ѝ, Џим Манро, кој решил да не се соочува со Алис Манро во тоа време. Скинер се вратила во домот на нејзината мајка следната година.

Маќеата, Керол Сабистон, е цитирана од „Стар“ во посебна вест како вели: „Ѝ реков дека не мора да оди. Но, таа сакаше да поминува време со нејзината мајка“.

Сабистон за „Би-Би-Си“ ги потврди настаните како што ги опиша Скинер.

На Скинер првично ѝ олеснало дека татко ѝ ја чувал семејната тајна, вели таа, поради стравувањата како ќе реагира мајка ѝ.

„Таа ми кажа дека на Фремлин му се допаѓам повеќе од неа и мислев дека ќе ме обвини ако некогаш дознае“, напиша Скинер.

Во текот на следните неколку години, за време на посетите, злоупотребата продолжила. Фремлин ѝ се покажувал за време на возењето со автомобил, ѝ предлагал секс и „ми кажа за малите девојчиња во соседството кои му се допаѓаат“. Тој изгубил интерес кога таа стана тинејџерка, изјави Скинер за „Стар“.

Таа рече дека молчела за злоупотребата, но во раната зрелост додека била на универзитет се борела за нејзиното физичко и ментално здравје. Неколку години подоцна, во 1992, таа го откри злоставувањето во писмо до нејзината мајка. Вели дека Манро реагирала баш како што се плашела – „како да дознала за неверство“.

Во меѓувреме, Фремлин напиша свои писма во тоа време до семејството – чии извадоци беа објавени од „Стар“ – во кои тој ја призна злоупотребата, но ја обвини Скинер.

„Андреа ја освои мојата спална соба за сексуална авантура“, напиша Фремлин. „Ако најлошото дојде до најлошо, имам намера да излезам во јавност. Ќе ставам достапни за објавување голем број фотографии, особено некои снимени во мојата барака во близина на Отава, кои се исклучително елоквентни… една од Андреа во моите гаќи боксерки“, рече тој.

Алис Манро тогаш го напушти Фремлин, престојувајќи во својот стан во Британска Колумбија. Но, по неколку месеци таа се врати кај сопругот и остана со него до крајот на неговиот живот.

„Рече дека нашата мизогинска култура е виновна ако очекувам таа да ги негира сопствените потреби, да се жртвува за своите деца и да ги надомести маните на мажите“, напиша Скинер.

Во 2005, Скинер го пријави злоставувањето во полицијата во Онтарио, презентирајќи ги писмата напишани од Фремлин. Полицијата го товареше за непристоен напад. Тој се изјасни за виновен, но „молкот продолжи“, напиша Скинер, поради славата на Манро.

Во соопштението, „Манро букс“, основана од Алис и Џим Манро и сега во независна сопственост, рече дека „недвосмислено ја поддржува“ одлуката на Скинер јавно да ја раскаже својата приказна. Во посебна изјава објавена од канадската книжарница, браќата и сестрите Манро рекоа дека со одлуката на книжарницата да ја признае „вистината на Андреа и тоа што се многу јасни за нивната желба да се стави крај на наследството на тишината, сегашните сопственици на книжарницата станаа дел од исцелувањето на нашето семејство“.